خستگی از روز های تکراری  را بهانه کردیم

و به هم سلام گفتیم

اما ای کاش سلام ما از یک رنگ و یک جنس می بود.

نگاهت برایم آشنا نبود اما خواستم که آشنای هم باشیم و تو خیلی  پیش تر از این  مسیر نگاهم را جستجو کرده بودی و چشمان من در حالیکه مست شده از عطر سحر گاهی اجابت و یکرنگی بودند به سوی تو می نگریستند.

آری ای دوست  ای کاش هنوز هم در نوشتن کلمه (دوست) ناتوان و عاجز بودیم  اما برای کویری  شدن آشیانه  دل یکدیگر اینقدر همت نمی کردیم و اکنون از اینکه  در آن برهه  از زمان غرق در فصل غفلت و بی خبری بودم احساس شعف می کنم چرا که حالا انبوه تکه ابرهای  سیاه نفرت  کمتر بر احساس ظریفم حکمرانی می کند و تو بدان که خاموش کردن چشم  های انتظار,شکستن لحظه های شاد و  سد  شدن برای حرف های تازه ی دیگری کار ساده ای نیست که اگر غیر از این بود روزگار نیز فراموش می کرد و آن را در قلب آینه ای خود به یادگار نمی گذاشت.

همه ی شتاب تو برای گفتن یک واژه بود و اکنون من آن واژه را شفاف تر از آنچه که تو می خواستی برایت می نگارم:

                                                                                                 (خدانگهدار)